Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος αποτέλεσε μια τρομερή πληγή για την ανθρωπότητα. Παρόλαυτα με μια πιο ψύχραιμη ιστορική ματιά θα βρούμε πολλές ιστορίες αυταπάρνησης, όπου άνθρωποι θυσίασαν ηρωικά ακόμη και την ζωή τους για το καλό των συμπολιτών και της πατρίδας τους. Θα βρούμε ιστορίες σπουδαίων ανδρών που η τόλμη τους ξεπέρασε κάθε πρηγούμενο στα πεδία των μαχών. Όχι μόνο ανδρών όμως! Μια παραμελημένη ιστορικά παράμετρος αυτού του πολέμου ήταν και η μαχητική συμβολή των γυναικών στα πεδία των μαχών. Και σε αυτή την περίπτωση δεν αναφερόμαστε στους υποστηρικτικούς ρόλους μεταφοράς προμηθειών και παροχής διευκολύνσεων, όπως συνηθίζεται. Αυτή την φορά θα μιλήσουμε για μια γυναίκα, μεταξύ άλλων, που πήρε το όπλο της στα χέρια, ταξίδεψε στις πρώτες γραμμές του πολέμου και κοίταξε τον εχθρό στα μάτια, αφήνοντας ως τελευταία εικόνα της ζωής του, τα ξανθά μαλλιά της και το κατά τα άλλα γλυκό της πρόσωπο. Θα μιλήσουμε για την Ρόζα Σάνινα, την θρυλική σκοπεύτρια του κόκκινου στρατού!
Η Ρόζα γεννήθηκε το 1924 σε ένα απομακρυσμένο χωριό της νεοσύστατης τότε Σοβιετικής Ένωσης. Ο πατέρας της ήταν ξυλουργός, ανάπηρος από τραύμα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και η μητέρα της αγρότισσα. Ήταν μια απλή επαρχιακή οικογένεια με 7 παιδιά, 5 αγόρια και 2 κορίτσια. Το μικρό της όνομα φαίνεται πως το πήρε προς τιμήν της μαρξίστριας και επαναστάτριας Ρόζας Λούξεμπουργκ δεδομένου ότι η οικογένεια της ήταν γοητευμένη από την αλλαγή που έφερε στην αγαπημένη τους πατρίδα, το νέο κομμουνιστικό καθεστώς.
Υπάρχαν όμως και πολλά προβλήματα. Για να καταφέρει να πηγαίνει στο σχολείο η μικρή Ρόζα υποχρεωνόταν να περπατάει καθημερινά 13 χιλιόμετρα λόγω των ανύπαρκτων υποδομών στην σοβιετική επαρχία. Ενώ για να μπορέσει να φοιτήσει στο κολέγιο αργότερα, σε ηλικία 14 ετών υποχρεώθηκε να περπατήσει 200 χιλιόμετρα ώστε να φτάσει στο σιγηροδρομικό σταθμό και να μεταβεί στην πόλη Αρχάγγελσκ. Εκεί φοίτησε αρχικά μένοντας στην εστία, έπειτα φιλοξενούμενη από τον μεγάλο αδελφό της, εργαζόμενη στον παιδικό σταθμό της πόλης και ύστερά από μερικά χρόνια κατάφερε και αποφοίτησε, το 1942, όταν η Σοβιετική Ένωση βρισκόταν στη χειρότερη φάση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Κατά την εισβολή των Γερμανών στην Σοβιετική Ένωση το Αρχάγγελσκ βομβαρδίστηκε από την Λουφτβάφε και η Σάνινα μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους έγιναν εθελοντές στην πυρόσβεση και αποκατάσταση των ζημιών καθώς και στην προστασία των παιδιών του παιδικού σταθμού που εργαζόταν. Αυτή ήταν και η αρχή της μαχητικής της πορείας. Σύντομα όμως έφτασε στα χέρια της μια επιστολή που την ενημέρωνε πως ο 19χρονος αδερφός της είχε σκοτωθεί κατά την πολιορκία του Λένινγκραντ, ενώ αργότερα άλλα 2 αδέρφια της είχαν την ίδια τύχη. Τότε η Ρόζα πήρε την τελική της απόφαση. Η σοβιετική ένωση από τον Φεβρουάριο του 1942 είχε αρχίσει να δέχεται επιλεκτικά γυναίκες στο στράτευμα κι εκείνη ήταν από τις πρώτες που υπέβαλαν την αίτηση τους για ένταξη. Αρχικά δεν επιλέχτηκε όμως ύστερα από πολλή προσπάθεια στα πεδία βολών, μπήκε στην σχολή ελεύθερων σκοπευτών για γυναίκες την οποία και ολοκλήρωσε με επαίνους. Για τον λόγο αυτό της προτάθηκε να παραμείνει στην σχολή ως εκπαιδεύτρια, αρνήθηκε όμως την θέση, καθώς ο πόθος της ήταν το πεδίο της μάχης.
Έτσι, τον Απρίλιο του 1944, μετά την θριαμβευτική νίκη των Σοβιετικών στην μάχη του Σταλινγκράντ, η Ρόζα εντάχθηκε στο τμήμα θηλέων τυφεκιοφόρων που είχε δημιουργηθεί. Μερικές μέρες αργότερα, σκότωσε στην μάχη τον πρώτο Γερμανό στρατιώτη της θητείας της. Εκείνη την στιγμή ο ψυχισμός κλονίστηκε. Επαναλάμβανε πως μόλις σκότωσε έναν άνθρωπο. Η επόμενη σκηνή περιγράφεται ως εξής: αρκετές γυναίκες έσπευσαν στο πλευρό της λέγοντας της: «Ήταν απλά ένα φασίστας. Τον καθάρισες!». 7 μήνες αργότερα, όμως, είχε γράψει στο ημερολόγιο τής ότι πλέον ήταν σε θέση να σκοτώνει τους εχθρούς χωρίς τύψεις και δισταγμούς. Τον Μάιο του 1944 είχε ήδη φτάσει στις 17 θανατώσεις εχθρών και τιμήθηκε με την πρώτη στρατιωτική της διάκριση όντας η πρώτη γυναίκα σκοπευτής που την λαμβάνει.
Έως τον Δεκέμβριο του 1944 η Σάνινα συμμετείχε σε πολλές μάχες έχοντας φτάσει περισσότερες από 40 θανατώσεις, όμως στις 12 Δεκεμβρίου ένας αντίπαλος σκοπευτής κατάφερε χτύπημα στον δεξιό της ώμο. Στο ημερολόγιο της έγραψε για αυτό το περιστατικό: «Δεν ένιωσα πόνο. Ο ώμος μου, όμως, είχε αρχίσει να καίει». Αν και ο τραυματισμός της, τον οποίον εκείνη χαρακτήρισε «δύο μικρές τρύπες», έμοιαζε αμελητέος για αυτήν, χρειάστηκε επέμβαση, η οποία την άφησε αρκετές μέρες μακριά από τη δράση.
Τον Ιανουάριο του 1945 επέστρεψε στο μέτωπο, συνεχίζοντας την εξεραιτική της απόδοση. Στις 27 Ιανουαρίου όμως, έπειτα από μια έκρηξη οβίδας τραυματίστηκε θανάσιμα προσπαθώντας να υπερασπιστεί έναν τραυματισμένο αξιωματικό. Το σώμα της βρέθηκε από δύο στρατιώτες σε αποτρόπαια εμφάνιση. Το στήθος της είχε ξεσκιστεί από θραύσματα εκρηκτικών και την επόμενη μέρα άφησε την τελευταία της πνοή.
Στο ενεργητικό της έχουν καταγραφεί επισήμως 59 θανατώσεις εχθρών ενώ τιμήθηκε με πολλά μετάλλια γενναιότητας. Ύστερα από τότε η ιστορία είναι γνωστή. Ο κόκκινος στρατός έφτασε νικητής μέχρι το Βερολίνο και συνέβαλε στην οριστική λήξη του πολέμου. Αυτό όμως που δεν είναι και τόσο γνωστό είναι η γνώμη της Ρόζας για τις τιμές που της απένειμαν και για την αυταπάρνηση που επέδειξε. Αυτή της την γνώμη μας την άφησε στο ημερολόγιο της, έχοντας γράψει:
«Τι έχω κάνει δηλαδή; Σίγουρα, τίποτα παραπάνω, από ό,τι έχει κάνει ο κάθε Σοβιετικός, ήτοι να αντισταθεί και να πολεμήσει για την πατρίδα. Αυτό που με κάνει χαρούμενη είναι να μάχομαι για τη χαρά άλλων. Δεν είναι παράδοξο που στη γραμματική η λέξη "ευτυχία" έχει μόνο ενικό αριθμό; Φρονώ πως αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ίδια της τη σημασία. Αν είναι απαραίτητο να πεθάνω για την ευτυχία όλων, τότε είμαι έτοιμη».
Το UAV Αρχύτας, αποτέλεσμα σύμπραξης της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας (ΕΑΒ) με τα πανεπιστήμια Θεσσαλίας, Αριστοτελείου και Δημοκρίτειου Θράκης, αποτελεί το πρώτο ελληνικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος κατηγορίας tactical UAV με δυνατότητα κάθετης απογείωσης και προσγείωσης (VTOL). Διαθέτει υβριδικό σύστημα πρόωσης με οκτώ ηλεκτροκινητήρες για την...
Η συζήτηση γύρω από τη γενετική καταγωγή των σύγχρονων Ελλήνων παραμένει ένα θέμα που συνδυάζει επιστήμη, ιστορία και εθνική ταυτότητα. Πόσο κοντά βρίσκονται, άραγε, οι σημερινοί Έλληνες στους αρχαίους προγόνους τους;
Η απαγόρευση εισαγωγών αφορά τόσο το φυσικό αέριο που φτάνει μέσω αγωγών όσο και το υγροποιημένο φυσικό αέριο (ΥΦΑ) από τη Ρωσία. Καθορίστηκαν συγκεκριμένα χρονικά όρια για την κατάργηση διαφόρων συμβολαίων:
Η Τουρκία βρίσκεται πολύ κοντά στην επίτευξη συμφωνίας για την απόκτηση μαχητικών αεροσκαφών Eurofighter Typhoon, σε μία εξέλιξη που σηματοδοτεί σημαντική μεταστροφή στη στρατιωτική της πολιτική και τις σχέσεις της με τη Γερμανία και τις λοιπές ευρωπαϊκές χώρες-παραγωγούς της κοινοπραξίας Eurofighter.
